Komunikado kun la homoj

    Komunikado inter estuloj estas plenvalora parto de realeco. Ni kutimiźis, ke ni povas fidi informojn prilaboritajn per komputilo. En dubindaj kazoj ni cerbumas, ču en la komputilon penetris viruso. Se la komunikado en la homa medio malproksimiźis de la realo, ni devas prizorgi rebonigon. La universa leźo diktas, ke čiuj konfliktoj estu solvataj sur nivelo de argumento. Čiu diru siajn postulojn kaj dezirojn al koncernatoj. Supozeble tiuj plenumos ilin. Se ne, li povas prezenti siajn argumentojn por pruvi pravecon de siaj postuloj. Sur supera nivelo temas pri diplomatio. Kiu pravigas siajn postulojn, povas ilin sukcesigi. Sed en la ordinara komunikado ne temas pri konfliktoj kaj venkoj. Niajn komunikajn kapablojn ni utiligas por sciigi, kiel ni perceptas la mondon, do por vidigi amon, amikecon kaj bonan volon rilate al la čirkaůažo. Neniu homo aů estulo opinias sin malpli valora kaj atendas, ke la čirkaůo traktos lin kun respekto kaj takto. Ni mem agos tiel, ke ni fortigu bonajn amikajn rilatojn. En rilato superulo-subulo ni respektos konvencion de nia profesio kaj precipe plenumos niajn labordevojn. Subulo vidos en sia superulo sian bonfaranton kaj la superulo estimos profesian lertecon de sia subulo kaj ne źenos lin per senbezonaj taskoj. En libera tempo kaj en familio ni klopodos reciproke komplezi unu la alian, čar ni konas atendojn de la aliaj kaj sciigis la proprajn dezirojn. Čiu homo bezonas ankaů momentojn de soleco kaj spacon, en kiu li povas senti sin en sia propra haůto. Komunaj ritoj fortigas samgrupanecon, ritoj planitaj, festaj, regulaj aů čiutagaj. Kiu dum certa tempo ne spektas televidon, baldaů dekutimiźas kaj ne plu bezonas źin. La televidajn informojn mi akceptas kun granda malfido, čar en la jaroj 1995-2005 mi aůdis kvin raportojn pri la sama evento kaj čiu enhavis sciigojn sekvantajn certan celon, sed ne la veron.